ΜΕΛΕΤΗ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Μετά την καταγραφή των ερευνών μας....γειά σας.

...κουράστηκαν λίγο τα παιδιά...

...αφοσίωση στην έρευνα...μπράβο σας...

...κοιτάξτε τα χάλια μερικών ασυνείδητων...πέστα Εριέττα.

...λίγο άβολα,αλλά όλα καλά...

Φύγαμε για την εργασία μας...!!!!!!!

Οικοσύστημα,τροφική αλυσίδα.

Οικοσύστημα μπορεί να είναι ένα δάσος, ένα ποτάμι, μία έρημος, μία λίμνη ή ακόμα και το δωμάτιο που μένεις. Μπορεί να είναι πολύ μικρό, όσο η φωλιά ενός πουλιού ή τόσο μεγάλο όσο ο πλανήτης μας!

Οι ζωντανοί οργανισμοί που συνθέτουν μόνοι τους την τροφή λέγονται αυτότροφοι. Όλοι οι άλλοι λέγονται ετερότροφοι. Οι αυτότροφοι οργανισμοί χρησιμοποιούν την ενέργεια του ήλιου, για να φωτοσυνθέσουν ή να παράγουν την τροφή τους και είναι τα φυτά και το φυτοπλαγκτόν. Οι αυτότροφοι οργανισμοί λέγονται και παραγωγοί. Οι ετερότροφοι οργανισμοί είναι τα ζώα που εξασφαλίζουν την ενέργεια που χρειάζονται τρώγοντας φυτά ή άλλα ζώα. Οι ετερότροφοι οργανισμοί λέγονται και καταναλωτές.
Ανάμεσα στους οργανισμούς στη φύση αναπτύσσονται διάφορες σχέσεις, πολλές φορές πολύπλοκες, Π. χ. οι πεταλούδες και οι μέλισσες τρέφονται με το νέκταρ των λουλουδιών, ενώ ταυτόχρονα μεταφέρουν τη γύρη σε άλλα λουλούδια βοηθώντας έτσι στην αναπαραγωγή των φυτών. Οι σχέσεις των ζωντανών οργανισμών στη φύση έχουν διάφορες μορφές, άλλοτε συνεργασίας, άλλοτε ανταγωνισμού για την τροφή, το νερό, το χώρο. Οι πιο σημαντικές σχέσεις είναι οι τροφικές που καθορίζονται από το ποιος οργανισμός τρώει ποιον.
Μελετώντας λοιπόν αυτό, δηλαδή το ποιος τρώει ποιον ( ή όπως λέει ο λαός μας, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό) μπορούμε να τοποθετήσουμε τους οργανισμούς σε μια σειρά, έτσι ώστε ο ένας να αποτελεί τροφή για τον άλλο. Η αλυσίδα αυτή λέγεται τροφική αλυσίδα.

ΤΡΟΦΙΚΕΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΚΑ ΠΛΕΓΜΑΤΑ

Φυτά, φυτοφάγα ζώα και σαρκοφάγα ζώα δημιουργούν μια αλυσίδα τροφής, την λεγόμενη τροφική αλυσίδα.
Στο φυσικό περιβάλλον διαπιστώνουμε ότι τα φυτά είναι περισσότερα από τα φυτοφάγα ζώα που και αυτά με τη σειρά τους είναι περισσότερα από τα σαρκοφάγα ζώα. Έτσι μπορούμε να απεικονίσουμε αυτή τη σχέση με μια πυραμίδα, που την ονομάζουμε τροφική πυραμίδα.

Είναι φανερό ότι τα φυτά βρίσκονται στη βάση της πυραμίδας και ανεβαίνοντας προς την κορυφή συναντάμε πρώτα τα φυτοφάγα και στην κορυφή τα σαρκοφάγα ζώα.
Οι τροφικές αλυσίδες και οι τροφικές πυραμίδες είναι πολύ απλές μορφές απεικόνισης των τροφικών σχέσεων. Μάλιστα στις τροφικές αλυσίδες παρουσιάζεται και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Φαίνεται ότι ένας οργανισμός τρέφεται μόνο από ένα είδος τροφής. Στην παρακάτω δηλαδή τροφική αλυσίδα,

φαίνεται ότι το φίδι τρέφεται μόνο από ακρίδες και το γεράκι μόνο από φίδια. Αυτό όμως δε μπορεί να συμβαίνει στην πραγματικότητα!
Και επειδή κάθε οργανισμός μπορεί να τρέφεται από περισσότερα είδη τροφής και άρα να ανήκει σε πολλές τροφικές αλυσίδες, γι΄αυτό η απεικόνιση των τροφικών σχέσεων των οργανισμών στο οικοσύστημα είναι πιο σωστή και πειστική στα τροφικά πλέγματα που δείχνουν πολύ περισσότερες τροφικές σχέσεις

Το έθιμο της Μπάμπως (Γυναικοκρατία).Σέρρες.

Κάθε χρόνο, στις 8 Ιανουαρίου, στις περιοχές , Νέα Πέτρα, Μονοκκλησιά, Ανω Καμήλα και Χαρωπό του νομού Σερρών, μια διαφορετική μέρα ξημερώνει. Την ημέρα αυτή, πραγματοποιείται το έθιμο της "Μπάμπως" η "Βρεξούδια" και επειδή σ' αυτό το έθιμο κυρίαρχο ρόλο έχουν οι γυναίκες, με τους άνδρες να παραμένουν στα σπίτια τους ή να παρακολουθούν από μακριά, ονομάστηκε μεταγενέστερα "Ημέρα της Γυναικοκρατίας"
Η ημέρα αυτή είναι ημέρα τιμής στη γηραιότερη γυναίκα του χωριού (μπάμπω) που εκτελούσε κατά το παρελθόν και χρέη μαμής. Κατά την ημέρα αυτή, όλες οι παντρεμένες γυναίκες του χωριού κάτω από τους ήχους μουσικών οργάνων, (παλιότερα με τους ήχους της γκάιντας) μαζεύονται στην κεντρική πλατεία και από εκεί πορεύονται προς το σπίτι της μπάμπως για να της προσφέρουν δώρα. Στη συνέχεια, σχηματίζοντας πομπή με σκωπτικά τραγούδια, χορό και κρασί, την περιφέρουν στην πλατεία.
Κατά τη διάρκεια όλων των παραπάνω, δεν επιτρέπεται να πλησιάσει κανείς άντρας διότι τα δρώμενα είναι...ακατάλληλα για αντρικά μάτια και αυτιά. Αν, παρ' όλα αυτά, τολμήσει κάποιος να πλησιάσει, τότε οι γυναίκες τον κυνηγούν, τον καταβρέχουν και προσπαθούν να του βγάλουν ένα ρούχο, το οποίο στη συνέχεια θα δημοπρατήσουν. Μετά το πέρας της πομπής ακολουθεί γλέντι "κεκλεισμένων των θυρών" με τραγούδια, παραδοσιακά εδέσματα και πολύ κρασί μέχρι "τελικής πτώσεως".
Το έθιμο αυτό το έφεραν οι Θρακιώτισσες από την Πέτρα της Ανατολικής Ρωμυλίας και το γιορτάζουν κάθε χρόνο από την εγκατάσταση τους στη Νέα Πέτρα Σερρών. Πολύ αργότερα διαδόθηκε και σε άλλα χωριά του νομού Σερρών όπου υπήρχαν Θρακιώτες από γυναίκες της Νέας Πέτρας που εγκαταστάθηκαν εκεί, όπως είναι η Μονοκκλησιά.
Σύμφωνα με τους λαογράφους, το έθιμο έχει αρχαιοελληνικές ρίζες και θυμίζει τα "Θεσμοφόρια" και περισσότερο τα "Αλώα" που γίνονταν την ίδια εποχή.
(Πηγή:www.evdomi.gr)

Vanessa-Mae

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΪΝΣΕΤΤΙΑΣ [ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ]

Μια χαριτωμένη ιστορία μιλάει για για την Πεπίτα, ένα φτωχό κοριτσάκι από το Μεξικό που δεν είχε δώρο να προσφέρει στο νεογέννητο Χριστό σύμφωνα με το έθιμο των καθολικών την παραμονή των Χριστουγέννων. Καθώς η Πεπίτα πήγαινε σιγοπερπατώντας στο παρεκκλήσι με τον ξάδελφό της τον Πέντρο, η καρδιά της ήταν γεμάτη στεναχώρια παρά χαρά.
"Είμαι σίγουρος, Πεπίτα, ακόμη και το πιο ταπεινό δώρο, αν το προσφέρεις μέσα από την καρδιά σου, θα είναι ευπρόσδεκτο από τον Χριστό", είπε ο Πέντρο παρηγορητικά.
Μη γνωρίζοντας τι άλλο να κάνει, η Πεπίτα γονάτισε στην άκρη του δρόμου και μάζεψε μια χούφτα κοινά αγριόχορτα, σχηματίζοντας ένα μικρό μπουκέτο. Βλέποντας το τραχύ μάτσο των αγριόχορτων αισθάνθηκε περισσότερο στεναχωρημένη και ντροπιασμένη όσο ποτέ άλλοτε για την μηδαμινότητα της προσφοράς της. Έπνιξε ένα δάκρυ καθώς έμπαινε στο μικρό παρεκκλήσι του χωριού.
Καθώς πλησίασε το προσκύνημα, θυμήθηκε τα καλοσυνάτα λόγια του Πέντρο: "Ακόμη και το πιο ταπεινό δώρο, αν το προσφέρεις μέσα από την καρδιά σου, θα είναι ευπρόσδεκτο από τον Χριστό". Άφησε το πνεύμα της να ανυψωθεί καθώς γονάτισε για να προσφέρει το μπουκέτο της, ακουμπώντας το μπροστά στην αναπαράσταση, της σκηνής της γέννησης.
Ξαφνικά, από το μπουκέτο με τα αγριόχορτα ξεπήδησαν λαμπερά κατακόκκινα λουλούδια, και όλοι όσοι τα είδαν ήταν βέβαιοι ότι βρέθηκαν μάρτυρες ενός Χριστουγεννιάτικου θαύματος που έγινε μπροστά στα μάτια τους.
Από εκείνη την ημέρα και μετά τα λαμπερά κόκκινα λουλούδια ήταν γνωστά σαν τα λουλούδια της Άγιας Νύχτας επειδή ανθίζουν κάθε χρόνο κατα τη διάρκεια της Χριστουγεννιάτικης περιόδου.

Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο

Πότε, πώς και γιατί χρησιμοποιήθηκε το χριστουγεννιάτικο δέντρο σαν σύμβολο;

Σύμφωνα με μερικούς ερευνητές, οι χριστουγεννιάτικες γενικά δοξασίες και παραδόσεις, αποτελούν ένα μίγμα από κατάλοιπα της λατρείας του Σατούρνο (μιας θεότητας που ταυτίζεται με τον Κρόνο) κι άλλων δοξασιών που αναμίχθηκαν με τις χριστιανικές, για να ξεχαστεί στο πέρασμα των αιώνων η αρχική τους προέλευση.
Τον 4ο αιώνα μ.Χ. η 25η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε ως η μέρα της Γέννησης του Χριστού και ταυτόχρονα σαν η πρώτη μέρα του χρόνου. Ωστόσο υπάρχουν μαρτυρίες ότι τα Χριστούγεννα γιορτάζονταν στη Ρώμη στις 25 Δεκεμβρίου από το 336. Κι η ίδια αυτή μέρα ήταν κι η Πρωτοχρονιά.
Το δέντρο, σαν χριστουγεννιάτικο σύμβολο, χρησιμοποιήθηκε μετά τον 8ο αιώνα. Εκείνος που καθιέρωσε το έλατο σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν, σύμφωνα με την παράδοση, ο ΄Αγιος Βονιφάτιος, που για να σβήσει την ιερότητα που απέδιδαν οι ειδωλολάτρες στη δρυ, έβαλε στη θέση του το έλατο, σαν σύμβολο χριστιανικό και ειδικότερα σαν σύμβολο των Χριστουγέννων.
Φυσικά, στο πέρασμα των αιώνων, το νόημα του χριστουγεννιάτικου δέντρου πήρε αναρίθμητες μορφές. Κι αρχικά, για να συμβολίσει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο η γέννηση του Χριστού, άρχισε να γεμίζει το δέντρο-σύμβολο με διάφορα χρήσιμα είδη, κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα ρούχα κι άλλα είδη καθημερινής χρήσης, συμβολίζοντας έτσι πρακτικά την προσφορά των Θείων Δώρων, για να εξελιχτεί προοδευτικά σ' ένα απαραίτητο διακοσμητικό είδος της μέρας αυτής, που αργότερα πήρε και τη θέση της "Δωροθήκης"- του χώρου δηλαδή που σ'αυτόν τοποθετούσαν οι συγγενείς και φίλοι τα δώρα τους ο ένας για τον άλλο.
Για την Αγγλία ο Τσαρλς Ντίκενς, ο συγγραφέας εκείνης της εποχής, φρόντισε να ξαναπάρουν τα Χριστούγεννα την παλιά χαρούμενη γιορταστική μορφή τους, όσο κανένας άλλος. Κι αν σήμερα σ'ολόκληρο τον κόσμο το χριστουγεννιάτικο δέντρο θυμίζει αυτή τη μέρα, αυτό σίγουρα οφείλεται στον Ντίκενς, που σε διάφορα έργα του και πιο πολύ ακόμα στις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του, και το πασίγνωστο Κρίστμας Κάρολ, το προβάλλει σαν βασικό χριστουγεννιάτικο σύμβολο.
Στην πατρίδα μας, το χριστουγεννιάτικο δέντρο το έφεραν για πρώτη φορά στην Αθήνα οι Βαυαροί.

(το άρθρο αυτό είναι αναδημοσίευση από την ηλεκτρονική βιβλιοθήκη του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού ιδρύματος)

Η νηστεία των πιστών

Σαράντα ημέρες πριν τα Χριστούγεννα ξεκινούσε η νηστεία των πιστών, για να εξαγνιστούν και να είναι ψυχικά έτοιμοι να δεχθούν το μήνυμα της γέννησης του Θεανθρώπου. Σαν ιεροτελεστία γινόταν σε κάθε οικογένεια η σφαγή του γουρουνιού, το οποίο εξέτρεφαν για το σκοπό αυτό. Το γουρούνι αναλάμβαναν να σφάξουν οι άνδρες του σπιτιού την ημέρα της γιορτής του Αγίου Ιγνατίου -στις 20 Δεκεμβρίου δηλαδή - ή την παραμονή των Χριστουγέννων.
Τα μέλη της οικογένειας αντάλλαζαν μεταξύ τους ευχές. Το χοιρινό κρέας αποτελούσε λοιπόν το κύριο φαγητό στο χριστουγεννιάτικο γεύμα των κατοίκων των Προμάχων και της Σωσάνδρας, όπως άλλωστε και σήμερα. Επίσης, έφτιαχναν λουκάνικα από το γουρούνι, τα οποία κρεμούσαν μέχρι να στεγνώσουν, ενώ το λίπος του γουρουνιού το αποθήκευαν σε δοχεία και το χρησιμοποιούσαν στη μαγειρική.
Οι νοικοκυρές, συνήθως την παραμονή των Χριστουγέννων, άνοιγαν φύλλα για τον μπακλαβά και έφτιαχναν το πατροπαράδοτο αυτό γλυκό των Χριστουγέννων χρησιμοποιώντας σουσαμόλαδο. Ήταν μια διαδικασία στην οποία επιδίδονταν οι άξιες νοικοκυρές με κέφι και μεράκι. 'Eπειτα, περήφανες μοίραζαν κομμάτια από τον μπακλαβά σε φιλικά σπίτια.
Το βράδυ της παραμονής οι κάτοικοι των δυο χωριών κουβαλούσαν ξύλα από τα σπίτια τους και τα πήγαιναν στην πλατεία του χωριού τους, όπου άναβαν τη "μεγάλη φωτιά". Χαρούμενοι ξενυχτούσαν λοιπόν όλοι στη πλατεία αντικρίζοντας με θαυμασμό αυτή τη φωτιά, που συμβολίζει τη θεϊκή λάμψη που έφερε ο Χριστός με τον ερχομό του στη γη. Πρόκειται για ένα έθιμο που και σήμερα τηρούν οι κάτοικοι των χωριών αυτών με μεγάλη χαρά.
Ανυπόμονα και με διάχυτη στα πρόσωπά τους τη χαρά περίμεναν τα παιδιά να έρθουν τα μεσάνυχτα, για να χωριστούν σε παρέες και να τραγουδήσουν στα σπίτια του χωριού τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα.

Το ζύμωμα του Χριστόψωμου

Από τις προετοιμασίες της παραμονής των Χριστουγέννων πιο χαρακτηριστική
είναι εκείνη που αναφέρεται στο ζύμωμα του χριστόψωμου. Η συνήθεια αυτή
είναι πολύ ριζωμένη στους αγρότες και τους τσοπάνηδες. Απλές και ταπεινές
νοικοκυρές κάνουν τη ζύμη με ιδιαίτερη ευλάβεια. Θεωρείται το έργο αυτό θείο,
είναι έθιμο καθαρά Χριστιανικό. Κατά τόπους φτιάχνεται σε διάφορες μορφές
το Χριστόψωμο κι έχει διαφορετικές ονομασίες όπως: "το ψωμί του Χριστού",
"Σταυροί", "βλάχες" κ.ά."

TA EΘΙΜΑ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι γιορτές τελειώνουν με τον λαμπρό εορτασμό των Φώτων σε όλη την Ελλάδα. Η πλούσια σε έθιμα ελληνική παράδοση, γιορτάζει με διαφορετικό τρόπο τα Φώτα σε κάθε γωνιά της χώρας. Γνωρίστε τα έθιμα της πατρίδας μας.
Λευκάδα: τα ιερά πορτοκάλια
Οι πιστοί συγκεντρώνονται πλάι στην θάλασσα και ο ιερέας ρίχνει το σταυρό στο νερό, όπως συμβαίνει σε πολλές περιοχές της χώρας. Όμως... στη Λευκάδα, μαζί με το σταυρό, ρίχνουν στη θάλασσα και ένα μάτσο πορτοκάλια δεμένα μεταξύ τους με σκοινί. Στη συνέχεια, τα ευλογημένα αυτά πορτοκάλια, κρεμιούνται πλάι στα εικονίσματα των εκκλησιών.
Ερμιόνη: οι ναυτικοί βουτηχτάδες
Λίγο πριν ο σταυρός πέσει στη θάλασσα, οι «βουτηχτάδες», όπως χαρακτηριστικά ονομάζονται τα παλικάρια, που πρόκειται να βουτήξουν για να πιάσουν το σταυρό, φορούν παραδοσιακές στολές παλαιών ναυτικών και γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας. Οι νοικοκύρηδες τους καλοδέχονται με ευχές και παραδοσιακά κεράσματα και τους εύχονται καλή επιτυχία στη βουτιά, που ακολουθεί.
Καστοριά: τα ραγκουτσάρια αναβιώνουν
Ανήμερα των Φώτων στην Καστοριά αναβιώνουν τα Ραγκουτσάρια. Οι κάτοικοι φορούν τρομακτικές μάσκες για να ξορκίσουν το κακό από την περιοχή και ζητούν «αμοιβή» από τους περαστικούς για το καλό που κάνουν στην πόλη. Παρόμοιο είναι και το έθιμο «ροκατζάρια», που αναβιώνει στη Δράμα, όπου κάτοικοι με τρομακτικές μάσκες διώχνουν τα κακά πνεύματα.
Χαλκιδική: ο βασιλιάς και οι φωταράδες
Σε πολλά χωριά της Χαλκιδικής αναβιώνει ακόμη και σήμερα το έθιμο των Φωταράδων. Ο «βασιλιάς» που είναι φορτωμένος με κουδούνια ανοίγει τον χορό και τον ακολουθούν οι Φωταράδες, οι πιστοί του υπήκοοι με ξύλινα σπαθιά, που προσπαθούν να αποτρέψουν οποιονδήποτε προσπαθεί να κλέψει ένα λουκάνικο που στήνεται στην πλατεία του χωριού
Γαλάτιστα Χαλκιδικής: η καμήλα και η απαγωγή…
Πρόκειται για ένα έθιμο, που αναβιώνει αδιαλείπτως από τα τέλη του 19ου αιώνα. Τότε, κάποιος ερωτευμένος προκειμένου να απαγάγει την αγαπημένη του κάτω από τα μάτια του Τούρκου επιτρόπου, σκαρφίστηκε ένα μοναδικό κόλπο. Έστησε ένα γλέντι στο χωριό και παράλληλα έφτιαξε το ομοίωμα μιας καμήλας μέσα στο οποίο κρύφτηκε ο ίδιος και οι απαγωγείς φίλοι του που μπήκαν στο σπίτι, έκλεψαν την κοπέλα και την φυγάδευσαν κάτω από το ομοίωμα της καμήλας. Σήμερα, το έθιμο αναβιώνει με το ομοίωμα της καμήλας να γυρνά στο χωριό και με 6 άνδρες να κρύβονται από κάτω χορεύοντας και τραγουδώντας.
Άγιος Πρόδρομος Χαλκιδικής: οι φούταροι και τα ρόπαλα
Πλούσια σε έθιμα των Φώτων, η Χαλκιδική αναβιώνει το έθιμο των φούταρων στον Άγιο Πρόδρομο. Την παραμονή των Φώτων, κάποια παλικάρια, οι φούταροι, λένε τα κάλαντα και αντί για χρήματα, οι νοικοκύρηδες τους δίνουν κρέας και λουκάνικα. Την ημέρα του Αϊ Γιαννιού, οι φούταροι χορεύουν στην πλατεία του χωριού. Όταν κάνουν διάλειμμα και βγαίνουν από τον κύκλο του χορού, αρπάζουν ένα ρόπαλο και μόλις ξαναμπαίνουν στο χορό, πετούν τα ρόπαλα ψηλά και σφυρίζουν για να σηματοδοτήσουν το τέλος των γιορτών.
Δράμα: τα μπαμπούγερα και η στάχτη
Αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έθιμα, που θα συναντήσετε στη Δράμα αυτές τις ημέρες. Την παραμονή των Φώτων, οι γυναίκες παίρνουν στάχτη από το τζάκι και την σκορπίζουν με το δεξί χέρι μέσα στο σπίτι, προφέροντας ξόρκια για να φύγουν οι καλικάντζαροι. Ανήμερα των Φώτων και μετά τον αγιασμό των υδάτων, κάποιοι κάτοικοι –τα μπαμπούγερα-φορούν προβιές ζώων, στέκονται απέξω από την εκκλησία και κρατούν ένα σακούλι (υποτίθεται γεμάτο με στάχτη) για να χτυπούν με αυτό όποιους συναντούν και να φοβερίζουν τους καλικάντζαρους!
Δράμα: οι αράπηδες και ο Μεγαλέξανδρος
Το έθιμο των αράπηδων μας ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω, τότε που οι νέγροι πολεμιστές του Μεγάλου Αλεξάνδρου, λέγεται, πως με τους αλαλαγμούς τους κατάφεραν να φοβερίσουν και να διώξουν τους ελέφαντες των Ινδών αντιπάλων. Σήμερα, οι κάτοικοι της περιοχής, ντύνονται με προβιές ζώων, φορούν κουδούνια και χορεύουν στο δρόμο για να διώξουν τα κακά πνεύματα και τους καλικάντζαρους. Το έθιμο αυτό, αναβιώνει και σε αρκετές περιοχές της Καβάλας.
Θεσσαλία: τα ποτάμια και το ράντισμα
Σε πολλά χωριά της Θεσσαλίας, όπου υπάρχουν ποτάμια, οι κάτοικοι παίρνουν τα εικονίσματα από την εκκλησία και τα μεταφέρουν στο ποτάμι. Εκεί, μέσα στα παγωμένα νερά των ποταμών, ρίχνουν τον σταυρό και με αυτόν ραντίζουν τα εικονίσματα, τα οποία στη συνέχεια επιστρέφουν στην εκκλησία ενώ συνηθίζουν να ραντίζουν με το ευλογημένο νερό και τα χωράφια για να έχουν καλή σοδιά. Σε αρκετά χωριά της Θεσσαλίας, βουτούν ολόκληρη την εικόνα μέσα στο ποτάμι!
Δωδεκάνησα: οι βουτηχτάδες κρατούν την ανάσα τους
Σε πολλά Δωδεκάνησα αλλά κυρίως στη Σύμη και την Κάλυμνο, οι «βουτηχτάδες», όσοι δηλαδή βουτούν να πιάσουν το σταυρό αψηφώντας τις χαμηλές θερμοκρασίες του νερού της θάλασσας, κρατούν την ανάσα τους για να μείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο κάτω από το κρύο νερό. Και φυσικά, όσο διαρκεί η παγωμένη βουτιά, οι ψαράδες των νησιών με τις βάρκες τους, σχηματίζουν έναν προστατευτικό κλοιό γύρω από τους βουτηχτάδες, που θεωρούνται οι τυχεροί της νέας χρονιάς που μόλις μπήκε.

ΠΗΓΗ:www.fimotro.blogspot.com